(صدای کوچ می آید)
شنیـدم کـه از آن بالا صـدای کـوچ مـی آید بسی زیبا و خـوش آوا ، صـدای کوچ مـی آید
قطــارِ کـوچ ایـلاتی رسیــده پایِ خرمنکـوه بهار است از دل گل ها ، صدای کوچ می آید
برِ کـوهانِ جَمّـازه ،جَهـاز و کِلف رنگین است ببیـن از مَحمـلِ لیـلا ، صـدای کـوچ مـی آید
گُـذر کرد از دل صحرا و جنگل کوچ ما روزی هنـوز از جنگل و صحرا ، صدای کوچ مـی آید
کِنـار بیشه ی شیران که یُـرد سال هایش بود هنوز از بیشه ی آن جا، صدای کوچ می آید
گـذار کـوچ مـا قَلعه تَبَـر بوده بـه هـر سـالی هنـوز از قُلّه ی بالا صــدای کــوچ مـی آید
به چندین سال اسکان شد به دشتِ گرِّبَیگان هم هنوز از گلعلی و ساختمان ما صدای کوچ میآید
اگر یَیـلاق و قِشلاقش تصرّف یا که ویران شد هنـوز از زول و جاشیرها ، صدای کوچ می آید
به لب گر نی نَهـد چوپان، نَوازد گر حُدایی را از آن شـور و نوا گویا ، صـدای کوچ مـی آید
به هر جا گوش بسپاری که ردِّ پای ایل ماست هنـوز از نقـش ردِّ پا ، صدای کـوچ مـی آید
دلا بسپـار گـوش دل بــه آوای پرستــوهــا کـه از بال پرستـوهـا صـدای کـوچ مـی آید
رضایی»زد به چنگِ دل،سرود ازشوق اشعاری از اشعارش بسی غَرّا،صدای کوچ می آید
غلامرضا رضاییان-1397